فقط میتوانم بگویم کاش می‌توانستم هیپنوتیزمش کنم....کاش...چقدر از این واژه متنفرم به اندازه ی آهنگ های چسناله ی عاشقی مخصوصا از نوع فارسی و خواننده های دوهزاری جدید...منزجر...مشمئز...تهوع آور...
خوب..من برگشتم ..امدم که شاید صداهای درون مغزم را خفه کنم تکه تکه به قلم بیاورم و حلقه حلقه زنجیر های اسارتم از خودم را بشکافم..اگر بتوانم البته...که بعید میدانم ...قبل تر ها که در دفتر می نوشتم همه ی نوشته هایم را میسوزاندم...آن هم با کبریت..میخواستم بوی گوگردش ریه هایم را بخراشد و چوب کبریت گر گرفته با تنها چشم اتشینش حرص و هراسش را با سوزاندن ناخن هایم بیرون بریزد....
آمده ام بگویم باز هم آن کار را تکرار کردم:/دوباره دوباره و دوباره...به خودم آمدم و دیدم دوباره پای در گل،دست بر دل،سر به پیش همان موقعیت قبل را دارم...همان ابله بیمار سابق...میدانستم...میدانستم که این کارها تاثیر روانی عمیقی رویم میگذارد....نه تنها من...روی همه ..ولی من را خیلی بهم می‌ریزد شاید تا یک ماه حتی...قرار بود حداقل یک سال بیخیالش شوم...سخت تر از آنی بود که فکر میکردم...یکهو چشمانم را باز کردم و دیدم دوباره همان آش و همان کاسه ...الان ....الان ، آرامش قبل از طوفان...
