قلبم درد می‌کنه...
قلبم درد می‌کند...برای همه آزار دهنده م...دوباره بغض در گلویم نمی‌شکند...بدون موزیک انگار در جهنم فرو میروم...هرکاری میکنم تا صدای مغزم را نشنوم...سرگیجه ها،دل آشوبه ها...هجوم می آورند...کاش تمام میشد...نه نه خوب است...احساس زنده بودن میکنم...وقتی که ناراحتم...تنها زمان هاییست که فکر میکنم زنده ام...اما دیگر قرار نیست یخ بزنی مگر نه؟تاوان زیادی برای خودت داده ای...برای هوشیاری ات...هر چند گاهی شوک و ضربه ای میخواهی که بیدارت کند...دیگر به نزن... عشق را در آغوش بکش...نگذار اینبار بگریزد و در گور خاطراتت دفن شود...این زخم را تازه نگه دار...چیزی که حفظت کند درد نیست...عقل هم...عشق است...دوست داشتن است...به قول فروغ :من فهمیده ام که باید دیوانه وار دوست بدارم...چقدر تازگی ها فروغ آتش در جانم میزند...معنویت و عشقی که میخواستم را در اشعار مولانا و تبدیل تنفر به عشق را از فروغ دارم می آموزم...تمام نشود...این راه تمام نشود...ای کاش...