جان از تن آواز رفت...

بچه که بودم شجریان جزو دست نیافتنی ترین ها بود،اعتراف میکنم کسی در ذهنم دست نیافتنی تر و افسانه ای تر از او نبود،هنوز هم نیست...

اغلب بچه ها آواز های غلیظ را درک نمیکنند،من هم همین طور، اما صدایش در عمق وجودم ترسی بیدار میکرد،معنویت را!من از معنویت میترسم چون اوست که بر من سلطه میکند نه من به او...صدای شجریان من را آرام ،محافظه کار و نرم خو میکرد هرچند این حس کاملا آزار دهنده بود...غلظتی بیشتر از گنجایش من داشت...‌

بعدا که دیگر کودک به حساب نمی آمدم ،جرو اولین خواننده های بود که به سمتش سرازیر شدم ،اما باز هم فایده نداشت ،بدجوری قدرت داشت...فرای من بود ،شجریان یک سحابی در خلا کیهان برایم جور می آورد ،از یک سحابی شروع میشد و با انفجار های نوری تبدیل به کهکشانی از طیف های نور مختلف رنگارنگ در هم پیچیده میشد ...همان‌قدر معنوی گرایانه همان گونه احترام امیز ...چیزی که من را در حالت دفاعی می برد،شجریان من را تسلیم میکرد!او را حتی در حد بت هم نمی دانم،صدایی که با هر بمش نبض و گرمای خون در رگاهایم را در سر انگشتانم حس میکنم و به هر زیر شدنش موهای تنم سیخ می‌شود صدای شجریان مرغ سحری را در دلم به ناله می نشاند...مصاحبه هایش ،سخنانش حالت صورتش ،همه را تند و تند دنبال چیزی که صدایش من را در این حالت دست بسته ای در آن قرارم میداد نجات دهد ورق میزدم اما باز هم فایده ای هیچ نداشت،شجریان همان بود که بود،و همان هست که بود،هنر نمی میرد!تنها هنر نمی میرد!