به طعم خاکستر
همه چیز طعم خاکستر میدهد...نه شب میتوانم بخوابم نه روز ..دوباره ساعت خوابم بهم ریخته ...حتی نمی توانم بگویم از کجا شروع شد ...فقط در خواب کابوس دیدم و بیدار شدم ...تمام شادی ام تمام شده بود...حدود دو سه ماه گذشته تنها برهه ی بعد از ۱۳,۱۲سالگی ام بوده که در منجلاب افسردگی دست و پا نزده ام...در تمام آن سال ها یک روحیه سیاه تعقیبم کرده است ..اوجش پارسال بود.هیچ چیز از پارسال یادم نمی آید ..یک سال تمام را درون حباب خلسه واری در اعماق اقیانوس گذراندم..پارسال برایم مثل ان سوت کشیدن های گوش است یک صدای زیر ممتد که گوش را کیپ میکند و مغز را منگ... ولی حتی آن موقع هم به اندازه ی الان خالی نبودم.. پر از احساسات سیاه بودم..عصبانی..غمزده..قهرالود....کلافه...مملو از مایع چرکین بغض...حالا فقط می ترسم.فقط سرگردانم در این حالت یخ زده ام افسرده شده ام..در یک کلام ضعف کرده ام...ضعف...همان احساس از هم گسیختن وجود ..سستی و بی رمقی در بند بند بدن...انگار دارم با بدن ضعف کرده ای راه میروم تمام تنم محو میشود خودم را حس نمی کنم فقط گرما است که در وجودم حرکت میکند و در خودش جمع میشود ازهرجا رد میشود آن نقطه از انرژی تهی شده و یخ میزند هر لحظه امکان دارد بیفتم و ناپدید شوم ...
دیگر آنچنان به غذای مورد علاقه ام راغب نیستم..حس فیلم دیدن ندارم...توانایی کتاب خواندن از من گرفته شده...حتی نمی توانم نمایشنامه ای به کوچکی ژوردن کم عقل را تمام کنم.نیمه خوانده رهایش کرده ام...بیرون رفتن را هم باید قیدش را زد چشم دیدن مردم را به هیچ وجه ندارم...حرف زدن هم بیهوده است...مثل نوشتن...بدتر از همه علاقه ام را به موسیقی از دست داده ام ..هیچ وقت فکر نمی کردم علاقه ام را به متال از دست بدهم ...متال راک کلاسیک حتی باخ حوصله ی هیچ کدامشان را ندارم...حالا دیگر حتی گوش شنیدن فرهاد مهراد و فروغی راهم ندارم....
فقط می‌نشینم و بدون گذشتن فکری از مغز به روبه رو زل میزنم....
